ingredienten voor een film in het huis hieronder

dit zouden ook hoofdstuktitels van een boek of een toneelstuk kunnen zijn ......

het mooiste huis ter wereld bij Fontainebleau boven de Seine,
de trein Amsterdam-Parijs, baiser-op-z'n-Frans,
een gehuurd vliegtuig naar Valance (of niet),
een verrukte maagd,
Graham´s penisimplantaat,
schandelijke gebeurtenissen in de eetkamer,
een liefhebbende ietwat autistische echtgenoot met verstand van klassieke muziek,
Strawinsky,
een salpingografie die ik ongevraagd voor mijn neus kreeg,
de woedende zus,
France Musique,
de minnaar op donderdagmiddag (style Français),
een romantische ´Tabac´dame in Privas,
de diepdonkere echtelijke slaapkamer in Coux,
hoe bloedsnel een Seat Ibiza in de Ardèche blijkt als je een eend in Amsterdam gewend bent,
de Valentijnskaart,
L'Armeneurie,
een stikjalours zusje dat daar niet voor kan uitkomen,
een postmenopausale minnares met volwassen zoons,
de venijnigheid van een teleurgestelde vrouw in een midlifecrisis,
een ontzettend aardige sul van een Schot die Engelsman wilde zijn,
autohandschoenen in een Sirocco II,
iemand die het eigenlijk niet zoveel kon schelen,
het nauwste kutje ooit gevoeld
en
een onduidelijke zelfmutilatie .

en dan kun je de volgorde wisselen, of onderling verbinden, precies zoals je uitkomt ......

een huis als een filmset

# het is een vrij klein huis en ligt bij Fontainebleau zo'n zestig meter boven de rechteroever van de Seine, vlak voor deze een bocht naar het westen maakt(de zon gaat er mooi onder) naast een middeleeuws kerkje met kraaien in de eiken ; de kerkklok slaat elk hafuur, de hele nacht door, de kraaien beginne om vijf uur te krassen .....
# de oprit splitst zich in een kort stuk naar de voordeur en naar rechts in een heel krappe bocht naar beneden naar de dubbele garage met zwaluwnestjes en een grease pit (olieververs plek) voor de Schot .
# door de voordeur een hal met meteen rechts een steile trap naar beneden naar de tuinkamer en een strijkkamertje (ex-kinderkamer) ; schuinrechts de keuken ; rechtdoor de woonkamer/serre met 120 graden uitzicht op de bocht in de Seine ; schuinlinks de grote (engelse) eetkamer ; meteen links een trap naar boven .
# boven een heel klein halletje waar vijf deuren op uitkomen ....... de trap, slaapkamers, plee .
# onder de tuinkamer met de tuindeuren en 270 graden om het huis heen een grote, engelse tuin (met een half ingegraven kweekkasje ) die naar beneden loopt totaan het treinspoor .

vraag me niet hoe zo'n ontzettend engels huis daar in de dertiger jaren daar is terechtgekomen ...........

de mens als lid van de clan

Dit artikel is overgenomen uit de Volkskrant van zaterdag 5 april 2008

Jagers-Verzamelaars

Onlangs liet Alan Green­span, voormalig presi­dent van de Federal Re­serve, de Amerikaanse Centrale Bank, weten dat de huidige financiële crisis wel eens de ergste zou kunnen worden sinds de Tweede Wereld­oorlog.
Gezien de verwevenheid van markten en politiek-militaire bondgenootschappen betekent dit voor Europa en dus ook Ne­derland met zijn internationaal gerichte economie - dat op korte termijn grote economische pro­blemen ontstaan. Waarschijnlijk zullen hierdoor bestaande maat­schappelijke problemen in ons land verergeren, waaronder een verdere daling van het vertrou­wen van de bevolking in het be­leid van de financiële en bureau­cratisch-politieke elites.
Die sluimerende onvrede bij een groot deel van de Nederlan­ders komt in de eerste plaats voort uit de monopolistische clanstructuur van de overheid en van het ‘bankwezen’. En of wij nu de ‘kroon der schepping’ zijn, dan wel doorgeevolueerde en elkaar vlooiende primaten, clans blijken steeds weer de kernen van de on­derhuidse sociale realiteit.
De gemeenschappelijke, oerou­de wortels van de mens, mens-apen en andere gewervelde die­ren zijn hecht verweven. Daar ver­anderen luttele generaties vuist­bijlen maken, speerwerpen, boek-drukken en e-mailen niets aan. Een nietige episode in de wor­dingsgeschiedenis van onze soort.
Naast alle liefde, hulp, zorg en andere ‘positieve’ eigenschappen waarmee we onze medeburgers kunnen verblijden, behoren ook andere, ontroerend primitieve en diepgewortelde verworvenheden tot ons ethologisch repertoire. We liegen en bedriegen, bedreigen en intimideren en bevoordelen en ‘vlooien’ leden van de eigen belan­gengroep dat het een lieve lust is.

Want bovenal zijn we clanlid.

Alle reden om eens te zoeken naar mogelijke evolutinonaire wor­tels van hedendaagse bestuurlijke uitwassen als de IRT-affaire, het blunderen met landmijnen en de vuurwerkramp in Enschede. Min­der dodelijk, maar even traumati­serend is de wijze van ‘corrigeren’ door hogere overheden van politi­ci en ambtenaren van lagere rang, die de waarheid hoger in het vaandel dragen.
Zo noemde Ad Melkert de beschul­diging dat hij een rol zou hebben ge­speeld bij het ontslag van een klok­kenluider in de UNDP ‘klinkklare on­zin’. Het contract van Shkurtaj werd niet verlengd nadat hij zijn meerde­ren, onder wie Melkert, erop had ge­wezen dat Noord-Korea voor ontwik­kelingshulp bestemd geld jarenlang oneigenljkhadgebruiki in het bij­zonder voor het kopen van wapens. Shkurtaj in een interview in Vnj Ne­derland: ‘Ineens was ik een gevaar­lijk iemand die de toegang tot het VN-gebouw werd ontzegd’.
En verder worden medewerkers van overheidsinstellingen te vuur en te zwaard gedekt door hun meerderen en ministeries. De landmijn-affaire en de vuurwerk-ramp zijn duid~lijke illustraties en behoeven geen nadere uitleg; het internet levert voldoende in­formatie. Maar ook de ‘afhande­ling’ van het tragische ongeval op de Open Landmachtdag in Wezep is kenmerkend voor de manier waarop clanleden elkaar dekken.
Na een helikopterongevol in We­zep, waarbij een militair van de Luchtmobiele Brigade om het leven kwam, heeft een lid van diezelfde brigade een hem onbekende man van de fiets geslagen, die daarbij een ge bro ken jukbeen en scheurtjes in zijn oogkas opliep. De militair zei dat hij zijn agressie kwijt moest en dreigde de andere aanwezigen de keel af te snijden. De landmacht heeft besloten de verdachte niet te schorsen. Hij is gewoon aan het werk

Natuurlijk wordt er door dik en dun voor de andere leden gezorgd

In 2006 was een werkgever gemiddeld 17.000 euro per ontslag kwijt. De overheid en het onderwijs gaven daarentegen gemiddeld 33.400 euro per ontslag uit. Het bontst maakte het de provincie Brabant, die 0fl te­recht belastinggeld gebruikte voor vertrekregelin gen. Een voormalig af­delingshoofd kreeg25 jaar een wel­vaartsvaste uitkering, terwijl hij recht had op twee jaar wachtgeld. Deprojectleidervan de uit de hand gelopen renovatie van het provincie­huis kreeg 225.000 euro mee. Een di­recteur bleef na haar vertrek voor ss procent op de loonlijst staan, zonder daarvoor te hoeven werken en een afdelingshoofd kreeg 50.000 euro ter compensatie van inkomensver­lies bijeen andere baan.
Het Brabants Dagblad moest 3,Sjaarprocederen om de gegevens te krijgen.
Maar aan de horizon, althans in Nederland, gloort enige hoop. Met betrekking tot de tsunami aan klachten over de fiscus merkt de Nationale Ombudsman, Bren­ninkmeijer, op dat de relaties tus­sen het rijk en de burger verhar­den, doordat de overheid lomp en respectloos met burgers omgaat. ‘Die verharding kan niet worden toegeschreven aan de burger’, al­dus de ombudsman. ‘Het overgro­te deel van de burgers deugt. De sleutel ligt bij de overheid. Die moet het goede voorbeeld in de samenleving geven.’
Niet onverstandig overigens van Brenninkmeijer om na zijn rol in de landmijn-affaire voor één keertje de overheid af te vallen op een punt van enig belang.
Volgens een studie van de Univer­siteit van Amsterdam inzake de ‘af­handeling’ van deze affaire stapelt de ombudsman fout op fout: het rapport noemen zij een onvolledig onderzoek dat op sommige punten inhoudelijk onjuist is en de belan­gen van klokkenluider Spijkers ne­geert. Crombag, emeritus hoogle­raar rechtspsychologie aan de Uni­versiteit van Maastricht: ‘Vooralsnog zou ik niemand aanraden om ten aanzien van een overheidsinstanrie als klokkenluider op te treden.’ ‘Nie­mand in Nederland is zo langen zo ingrijpend door de Nederlandse overheid gecriminaliseerd en zwart-gemaakt,’ stelt hoogleraar bestuurs­kunde Leo Huberts van de Vrije Uni­versiteit.

Omgeving domineren

Onze soort, Homo sapiens dus, heeft kans gezien haar omgeving te domineren zoals geen andere
dier- of menssoort dat vöôr ons ooit wist te realiseren. Wij zijn in staat delen van onze planeet te
be­wonen en prooien te bemachti­ gen, hoewel we daar met onze matig ontwikkelde zintuigen,
spierkracht, beharing en onder­ huidse vetlaag beslist niet op zijn gebouwd.
Ons bijzondere brein op. stelt ons in staat om met zelf ont­imi wikkelde hulpmiddelen in de merkt vorm van kleding, behuizing.en vaartuigen, vuur en bewapening te leven en te overleven waar we willen. te leven en te overleven waar we willen.
We deïnzen er zelfs niet voor te­It. rug onze leefomgeving in het ~ keurslijf te dwingen dat voldoet aan onze wensen en behoeften.
We ontginnen, branden, rooien en roeien uit, onrwateren en be­wateren totdat wij als soort maxi­maal profijt van ons ecosysteem kunnen trekken .
Des te verrassender is het dat onze soort, die meent - op enig in natuurgeweld, de beweging der hemellichamen en de dood na -alles onder controle te hebben, - zelf nog steeds onstuitbaar wordt gestuurd door miljoenen jaren oude mechanismen.
Partnerkeu­ze bijvoorbeeld. Voor velen zeker een onthutsende mededeling. De huidige mens wordt nog steeds in belangrijke mate ge­stuurd door zijn miljoenen jaren oude verleden als lid van een ja­ger-verzamelaar verband. Het no­madische jager-verzamelaar be­staan werd pas vanaf zo’n 10.000 jaar geleden geleidelijk ingeruild voor het verblijf in (semi)perma­ nente nederzettingen.
Sommige landbouwhuisdieren, maar zeker andbouwgewassen zijn nu eenmaal weinig mobiel.
Maar hoewel de mens heel ge­leidelijk vanaf zo’n 8000 jaar gele­den in grotere groepen is gaan sa­menwonen op een vaste woon­plaats, leefde tot voor enkele hon­derden jaren het merendeel van de wereidbevolking nog op het platteland in kleine gemeen-schappen. De grote trek naar de stad begon pas 100 tot 150 jaar geleden en dat proces is nog steeds gaande. Pas dit jaar woont voor het eerst de helft van de wereidbe­volking in steden.
De luttele duizenden jaren dat we jn ons mondjesmaat wagen aan het wonen in grotere samenlevings­ verbanden als steden is van te kor­te duur om enige evolutionaire invloed te hebben op ons erfelijk materiaal.
Natuurlijk is er altijd sprake van culturele evolutie, maar onze inborst is nog steeds die van een rondtrekkende jager-verzamelaar.
Bij sociale primatensoorten blijkt de emiddelde groepsgroot­te in hoge mate positief gecorre­leerd met de omvang van de her­senschors, met name de neocor­tex. Bij de mens is dit deel van de hersenen het sterkst ontwikkeld en vormt de ‘zetel van de hogere hersenfuncties’ zoals vooruitzien, beslissen, persoonlijkheid, rede­neren, abstract denken,kunst en taal. De maximale groepsgrootte in termen van sociale cohesie, or­ganisatie- structuur en welbevin­den .

Een mens kan nog steeds slechts een groep van 150 anderen aan

den is afhankelijk van de capaci­teit van de neocortex en bepaalt het aantal soortgenoten waarmee een individu door persoonlijk contact een sociale relatie kan handhaven.
Op basis van metingen aan her­senen van primaten vond de En­gelse onderzoeker Dunbar voor onze naaste verwant, de chimpan­see, een gemiddelde groepsgroot­te van 53,5. Voor de mens werd een gemiddelde groepsgrootte berekend van 147,8. Dat is 2,76 keer zo efficiënt als mag worden verwacht op basis van de ontwik­keling van de neocortex. Het houdt in dat de mens met 2,8 keer zoveel individuen tegelijkertijd kan communiceren. In de praktijk blijken discussiegroepjes dan ook veelal te bestaan uit 3,8 personen; een spreker en 2,8 luisteraars. Het gebruik van taal maakt dat op het zelfde moment met meer dan een ander individu kan worden geso­cialiseerd. Een voorsprong op de chimpansee en andere apen, waarbij het groomen in een één op één verhouding plaats vindt. Ook bij onderzoek aan jager­verzamelaargemeenschappen en andere nomadische stamverban­den telde men een gemiddelde groepsgrootte van 150. Een ver­trouwd getal overigens: de stan­daardgrootte van een zelfstandige Romeinse legereenheid was 120 tot uo legionairs en ook in demo­derne legers bestaat een compag­nie uit 100 tot 200 man, met een gemiddelde.van 179,6. een nederzetting van de Hutterites (een religieuze groepe­ring) is uitgegroeid tot meer dan 150 inwoners, vertrekt de helft van de mensen om elders een nieuwe gemeenschap te stichten. Ook in Nieuw-Guinea bestonden dorpsgemeenschappen uit zelden meer dan zo’n 150 inwoners. Meer kan onze neocortex niet aan.
De ervaring is dat bij een groter inwoneraantal de sociale cohesie en stabiliteit van de gemeenschap in gevaar komen. Bij grotere aan­tallen ontstaat-evenals in het be­drijfsleven — de behoefte aan een gelaagde hiërarchische ordening.
De clanstructuur dragen wij nog steeds met ons mee. Welis­waar leiden wij nu een sedentair bestaan, maar de clandynamiek vinden we in bedrijfsleven en openbaar bestuur nog volop te­rug. De clan staat centraal, leden van andere clans worden geme­den, onderworpen of geweerd.


Gesloten bestuurscultuur

Dat laatste wordt in Het Parool (17 maart) voortreffelijk verwoord door oud-burgemeester Ed van Thijn inzake de affaire rond wet-ouder Hennah Buyne: ‘Ik vind het een intriest gebeuren. Niet alleen voor Buyne, die inderdaad geen door de wol geverfde politica is. Maar ook voor de gesloten Am­sterdamse bestuurscultuur, die niet bij machte is gebleken een wethouder van buiten, met een uitstekende reputatie in de rech­terlijke macht, wegwijs te maken in het mijnenveld van de politiek.’


De clan is voor zijn inkomsten, voedsel en huisvesting volstrekt afhankelijk van het ecosysteem waarin het verkeert. Het clanlid­maatschap biedt bovendien be­scherming en steun. Ook voor de huidige, traditioneel levende ja­ger-verzamelaargemeenschappen is dat nog steeds het geval.
Maar de ontwortelde stedeling resteert slechts de sportvereni­ging, de werkkring en de straat. Zij zijn het nieuwe ecosysteem ge­worden voor andere clans, zoals de ingezetenen van gemeentehui­zen en ministeries. Hetzelfde geldt voor veel bedrijven, be­stuurselites en de gezamenlijke raden van bestuur en commissa­rissen van ‘onze’ grote onderne­mingen. Deze nieuwe clans ontle­nen hun inkomsten, machtsposi­tie en bestaansrecht aan ‘het volk’, hoewel veel moderne clanleden van dat laatste aspect nog weinig zijn doordrongen.
De clan is per definitie naar bin­nen gericht. Klantgencht opere­ren is voor de clan in principe on­natuurlijk. De burgers, het nieu­we ecosysteem, vormen nu de nieuwe middelen of bronnen van bestaan, maar staan zelf natuur­lijk geheel buiten de nieuwe clans structuur. De ontevreden gelui­den van de klanten van banken, verzekeringsmaatschappijen, sommige gemeenteafdelingen en overheidsinstellingen spreken boekdelen.
Sommige nieuwe stamhoofden, zoals ministers, burgemeesters en topambtenaren, beginnen zich dat te realiseren.

Maar tegen de natuur is het moeilijk opboksen.

Maarten Frankenhuis Is oud-direc­teur van Artis en voorzitter van de Raad van Advies van Zodiac Zoos. David Frankenhuls is pohticoloog.

Polderscenario

1 april 2006 : het kabinet Balkenende II neemt na breed overleg met de volledige Kamer het besluit troepen naar Uzurgan te zenden .
1 augustus 2006 : de NAVO neemt de bezetting van Afghanistan van de US over. Het nederlandse contingent heeft zich verschansd achter dijken van bijna vier meter hoog en gaat eerst de omgeving veiligmaken voordat de wensen van de bevolking worden geinventariseerd. Daartoe zijn ze voorzien van pantserwagens (en houwitsers) om zich tussen de twee compounds te verplaatsen. De periode die hiervoor is uitgetrokken is onzeker : ‘het kan wel twee jaar of langer duren’
1 augustus 2007 : na de eerste twintig bodybags begint zelfs het Telegraafpubliek te twijfelen aan de missie en het kabinet Bos I komt onder zware druk van de overgrote meerderheid van de bevolking om de troepen te laten vertrekken. Zij stelt een commissie in die onderzoek moet doen naar de besluitvorming in 2006 .
1 mei 2008 : De commissie doet intern verslag, en het rapport blijft geheim wegens ‘redenen van privacy’, uit ‘veiligheidredenen’ en vanwege ‘het landsbelang’ .
1 december 2008 : na een beroep op de WBR, na de weigering van Bos I desondanks het rapport openbaar te maken, krijgen de Volkskrant en het NRC pas na drie rechtszaken inzage. Er staat voornamelijk in : ‘dat het besluit 1400 soldaten te zenden terecht was en gebaseerd op de toen bekende feiten en verwachtingen’ .
2 december 2008 : NOVA herhaalt een uitzending uit 2006 waarin een aantal prominente deskundigen vertellen dat ze niet waren uitgenodigd om hun mening te geven, terwijl juist zij ervaring hadden in het ‘op te bouwen gebied’ .
1 mei 2009 : de Kamer geeft het Kabinet Bos 1 de opdracht de opbouwresultaten in Uzurgan te inventariseren. Een commissie komt na 14 dagen tot de conclusie dat ‘er veel positieve resultaten zijn’ , maar ‘er moet nog veel gebeuren’. Een motie van de SP om meteen te vertrekken ‘omdat er dus helemaal niets is bereikt’ wordt door de kamermeerderheid van PvdA, CDA (en VVD) verworpen. Wouter Bos stelt dat ‘er teveel geinvesteerd’ is en dat ‘onze geloofwaardigheid bij de bondgenoten niet geschaad mag worden’ .
1 april 2010 : de zeventigste bodybag wordt ingevlogen .
2 april 2010 : Bos 1 valt omdat een SP motie van afkeuring gesteund wordt door een groot aantal dissidente kamerleden uit alle partijen .
1 oktober 2010 : Bos II treedt aan met de belofte de troepen terug te trekken .
1 maart 2011 : de compounds worden met raketten aangevallen en vrijwel geheel vernietigd, de resterende soldaten trekken zich terug uit Uzurgan .
1 december 2011 : de Kamer stelt een Parlementaire Enquête in om de gang van zaken bij dit door iedere deskundige voorspelde échec te ontrafelen. Dit onder voorzitterschap van een kamerlid van Groenlinks, zitting hierin hebben verder leden van de VVD, de PvdA en het CDA .
1 mei 2013 : ex-minister Kamp, ex-minister professor Donner, generaal bd Berlijn, professor ex-premier Balkenende, ex-parlementslid Dittrich, de Gouverneur van Limburg Verhagen en vele andere ex-bewindslieden getuigen. De ‘deskundigen’ worden niet uitgenodigd, hun mening is bekend .
1 december 2013 : de conclusie van de enquete is dat de besluitvorming juist was gezien de inzichten van toen, er is was sprake van doelbewust bedrog door Balkenende II noch door Bos I, en niemand is dan ook verantwoordelijk voor de fouten die door velen voorspeld waren en dit betreurenswaardige incident was in ieder geval een stuk goedkoper dan de Betuwelijn.
Januari 2014 : Het Kabinet Bos II blijft aan .

' Wat ik niet hoef mag jij niet '

Aan de redactie van 'Vroege Vogels' .

Ik heb begrepen dat u de vinder van het eerste kievietsei een gouden eitje cadeau doet als hij die niet opraapt .

Jullie zijn totaal geschift geworden .

Ik zeg bij deze mijn e-mail abonnement op en zal niet meer naar uw uitzending luisteren .
-----------------------

Nu zal het vertrek van één luisteraar u weinig kunnen schelen, maar ik wil graag
even uitleggen waarom u mij zo kwaad hebt gemaakt .

Ik heb mezelf altijd beschouwd als horend bij het 'denkend deel der natie' en als vooruitstrevend democraat .
Maar 'democratie' is al een tijdje de 'dictatuur van de hardst schreeuwende minderheid' geworden .

Al sinds mensenheugenis zijn er groepen die anderen hun mening proberen op te dringen .
De Romeinen, Bonifatius, de Spanjaarden tachtig jaar, korte tijd de Fransozen ,
de Katholieke Kerk, de Nationaal Socialisten, de Gewone Socialisten, de Stalinisten ,
Trotskisten, de Kerkeraad, Astmalijdende Anti-rokers , Gezondheidsbangmakers
en tegenwoordig de Milieuactivisten .

Zulke groepen combineren bij elkaar gesprokkelde -tijdgebonden - gelegenheidsargumenten
en vooral veel morele chantage om het leven van andere mensen te 'verbeteren', wat meestal
neer komt op 'beperken', dit ter meerdere eer en glorie van hun eigen opvattingen .

' Wat ik niet hoef mag jij niet ' .

En wie het hardst schreeuwt is de baas, en dat zijn nu de Milieuactivisten .

De horizon is al verpest door zwaargesubsidieerde oerlelijke windmolens die marginaal nut hebben .

En nu mogen de Friezen geen kievietseieren meer rapen .

Het wordt tijd om te emigreren .

joep steinmeijer

Ik wil er bij deze nog op wijzen dat de eerste (recente) politieke moord hier gepleegd werd door een gestoorde milieu-activist, en dat de enige, ongestrafte terroristische aanslagen - vrachtwagens in de fik - hier zijn gepleegd door het Dierenbeschermingsfront .
De tweede politiek moord was door een godsdienstwaanzinnige en nu proberen 'we' met gelegenheidwetten in een politiek proces een stel warrige Koran-studenten - die niets gedaan hebben - de bak in te gooien .

We leven in een rare tijd ......
----------------------------------------

vijfenvijftig plus

Donderdagmorgen werd ik met een vreemd gevoel wakker .

Niet ik was veranderd, maar mijn omgeving was anders geworden .

Ik realiseerde me deze ochtend dat de mensen die ik ken
--maar vooral de mensen die ik gekend heb-- allemaal oud waren .

Oud geworden waren, uiteraard, maar die verandering was me ontgaan .

Die vrienden zijn niet meer bezig met een carriére, ze zijn op het eindpunt daarvan, zelfs hun tijd van hartaanvallen en maagzweren is al jaren voorbij ; de vriend in zaken moet nu binnen zijn, zijn tijd is op .

Mijn vrienden, of vroegere vrienden en kennissen hadden doorgaans een paar kinderen, en zelfs die zijn nu meestal de deur uit, en ze zitten al tijden ’s avonds samen voor de buis .

Als ik er over nadenk, de oudere broers en zussen van mijn vrienden zijn hier en daar al aan het doodgaan, vaak omdat ze oud zijn, of door slijtage, door een of andere kanker, of gewoon omdat je nu eenmaal ergens aan dood gaat .

Nu pas drong het bijvoorbeeld tot me door dat mijn ex-en niet alleen een paar jaar ouder waren dan ik, dat was altijd al zo, en dat ze de menopause voorbij waren, dat had ik ook al eerder bedacht, maar dat ze nu ook zestig waren of nog ouder, en dus niet meer volwassen-maar-nog-steeds-heel-mooi .

Bij een slanke goedgeconserveerde vijftigster kon ik me nog heel goed bedplezier voorstellen, bij een vrouw van zestig met grijze haren is dat eerder iets voor een liefhebbende echtgenoot dan voor een minnaar .

Wat het betekent dat ik er zelf al vijfenvijftig jaar ben was me blijkbaar ontgaan .

Ik heb geen zelf geen carriére gehad, heb nooit kinderen gemaakt, geen idealen zien mislukken (of slagen), nooit een vrouw naast me oud zien worden, ik heb mijn ouders eigenlijk niet zien doodgaan, geen oude ooms zien dementeren en dus bij gebrek aan dat soort ervaringen als tijdsmeting ben ik zelf dus niet ouder geworden .

Blijkbaar .

Voor mijn gevoel blijf ik leeftijdloos, maar sinds donderdagochtend weet ik, nee, voel ik dat de wereld om me oud is geworden, hun levens zijn af, ook al kan het nog wel een tijd duren voor het over is ........

Misschien komt het allemaal omdat ik dinsdags bij mijn computerklasje mezelf regelmatig tegen mijn verbaasde kinderen hoor zeggen :
".. toen was jij nog niet geboren .."


joep

Het is maar dat u het weet .......

(uw columnist is amsterdammer en 55 jaar)

Amsterdamse 55-plussers hebben vaker last van eenzaamheid en depressies dan leeftijdgenoten in de rest van Nederland.

Ruim 22 procent van de oudere Amsterdammers kampt met depressieve klachten.
Landelijk gezien heeft zestien procent van de ouderen hier last van.

Dit blijkt uit een onderzoek in opdracht van de Amsterdamse GGD.
Amsterdamse ouderen zijn vaker sociaal geïsoleerd en daardoor eenzaam (44 procent) dan andere ouderen (33 procent).
Dat vooral Amsterdammers met deze klachten kampen, heeft diverse oorzaken.

Eén is dat Amsterdamse 55-plussers meer functionele beperkingen hebben.
Ook is hun gezondheid vaak slechter. Zo bezoeken zij vaker het ziekenhuis of de psychiater. Voorts zijn Amsterdammers vaker alleenstaand. Dat zijn allemaal factoren die van invloed zijn op het ontstaan van een depressie, aldus de onderzoekers.

Opmerkelijk is verder dat alleenstaande oudere mannen die zowel lichamelijk als geestelijk gezond zijn, toch een verhoogd risico lopen depressief te worden.

© Het Parool, 16-01-2006

de katjes van de Leeuw

Gisteren konden de bezoekers bij Paul de Leeuw een katje uitzoeken .Tien, vijftien mensen zag je, stapelgelukkig met hun poesje .Kinderen nog, of volwassenen, een enkele vrouw .Geen gegraai, geen hebberigheid, geen elkaar-opzijgeduw,geen triomfantelijke 'IK HEB EEN KAT GEWONNEN ' koppen .Tien of vijftien heel ernstige mensen in de herrie-studio, stuk voor stuk niet meer op de wereld van net. Nee, ze waren totaal geconcenteerd op hun jonge dier en de verantwoordelijkheid die daar bij hoorde ; een jochie van negen die zijn katje heel voorzichtig vasthield alsof hij het nooit meer zou loslaten, een volwassen man waar je een kanon naast kon afschieten, hij had het niet gehoord, iemand zachtjes in tranen .Er was geen televisie, geen PauldeLeeuw, waren er geen vrienden of vaders en moeders, er was voor hun alleen nieuw leven .

En ze hielden het in hun handen .

Zo moet mijn wereld er vaker uit zien .